Acht jaar geleden heeft Slade Anderson tegen Rosa gezegd: ‘Mij zul je niet ontsnappen!’

Toen kon ze niet anders dan lachen om die heftige woorden van een smoorverliefde jongeman, maar nu staat het huilen haar nader. Slade heeft alle wapenen in handen om haar tot een huwelijk te dwingen – een liefdeloos huwelijk, want hij schijnt geen greintje gevoel meer voor haar te kunnen opbrengen.

Hoe is het mogelijk dat de rollen zo volledig zijn omgedraaid? Dat zij nu degene is die wacht op Slade’s komst, die wacht op het geringste teken van genegenheid?

Hoe is het mogelijk dat zij, die destijds heeft gezworen hem haar leven lang te blijven haten, amper heeft gemerkt dat die haat is omgeslagen in een allesoverheersende liefde?